E a Palabra fíxose carne,
e acampou entre nós,
e contemplamos a súa gloria (Xn 1, 14)
Un ano máis, acollemos desde a fe a gracia de Deus encarnada en Belén. Para nós, os cristiáns, é tempo de adentrarnos no misterio, de contemplar o Amor eterno do Pai que se fai visible na nosa miseria e pobreza.
Vén o Enmanuel a nós para enriquecer as nosas vidas, plenificalas e alentar o lume da esperanza e da alegría… Pero esta mirada á que se nos invita no Nadal non é coma a de quen vai ollando escaparates embelesado polas luces, as músicas e os olores que distraen a atención e adormecen a alma. A nosa contemplación do misterio ten dúas miradas que se encontran: a mirada do Deus Neno que amosa o corazón eterno cheo de misericordia disposto a deixarse acoller e a darse para a nosa salvación; e a nosa mirada que se abaixa a causa do noso pecado que busca no misterio do Amor encarnado comprensión, paz e perdón.
Sen ti, Enmanuel,
a vida é escuridade e vacío.
Sen o teu amor, Xesús,
o corazón vólvese un eco de nós mesmos.
Sen a túa alegría, Cristo,
a fe non brilla e se arrefría.
Ti que naces enraizado
na pobreza de Belén
endereita e anima hoxe a nosa fe.
Amén.
No hay comentarios:
Publicar un comentario